Ζαν ντε Βιλιέ
| Ζαν ντε Βιλιέ | |
|---|---|
_(14766468555).jpg) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Jean de Villiers (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 13ος αιώνας Γαλλία |
| Θάνατος | 1294 Λεμεσός |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Θρησκεία | Καθολικισμός |
| Θρησκευτικό τάγμα | Τάγμα του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολεμιστής μοναχός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Μεγάλος Μάγιστρος του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ (1285–1294) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ζαν ντε Βιλιέ ήταν ο 22ος Μέγας Μάγιστρος των Ιωαννιτών Ιπποτών (1285 - 1293), διαδέχθηκε τον Νικολά Λόρνι.[1] Ο Ζαν ντε Βιλιέ ήταν πρεσβύτερος του Τάγματος στην Γαλλία και παρέμεινε εκεί ακόμα και μετά την εκλογή του μέχρι να επιλυθούν τα προβλήματα του. Ο Ζακ ντε Ταξί επελέγη να έχει στην θέση του τον ρόλο του Μέγα Μάγιστρο σε αναμονή για την άφιξη του Ζαν ντε Βιλιέ στους Αγίους Τόπους. Ο Ζαν ντε Βιλιέ βρισκόταν στην Πολιορκία της Άκρας (1291) αλλά δραπέτευσε πριν πέσει η πόλη στους Μαμελούκους, τον διαδέχθηκε ο Εντ ντε Πεν.[2]
Μέγας Μάγιστρος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Μέγας Μάγιστρος Υγκ ντε Ρεβέλ τον προσκάλεσε στους Αγίους Τόπους, διορίστηκε στρατιωτικός διοικητής στην Τρίπολη του Λιβάνου (4 Απριλίου 1277) και κατόπιν προϊστάμενος του Τάγματος στην Γαλλία (1282). Το καλοκαίρι του 1285 εξελέγη Μέγας Μάγιστρος αλλά παρέμεινε στην Γαλλία μέχρι να επιλύσει τα προβλήματα του Τάγματος. Την εποχή που βρισκόταν ακόμα στην Προβηγκία (21 Αυγούστου 1286) προσπάθησε να κινητοποιήσει τον χριστιανικό κόσμο για βοήθεια αλλά οι προσπάθειες του ήταν μάταιες. Την περιουσία του την πούλησε στο Κυρίαρχο Στρατιωτικό Τάγμα της Μάλτας και παρέμεινε στην Γαλλία για να πάρει τα χρήματα, όταν έφτασε στους Αγίους Τόπους κατείχε σημαντικά ποσά.[3] Την εποχή που γινόταν η πολιορκία της Άκρας (27 Ιουνίου 1286) στην θέση του Μέγα Μάγιστρου και γενικού στρατηγού τοποθετήθηκε ο Ζακ ντε Ταξί ενώ περίμεναν την άφιξη του ίδιου.[4] Ο Ζαν ντε Βιλιέ έφτασε στους Αγίους Τόπους το φθινόπωρο του 1286 και ήταν πρόεδρος στην Σύνοδο που έγινε στην Άκρα (28 Οκτωβρίου 1288). Οι χριστιανοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με την πολιορκία της Τρίπολης (17 Μαρτίου 1289). Οι χριστιανικές δυνάμεις κινητοποιήθηκαν, ανάμεσα τους ο Κοντόσταυλος Αμαλρίκ, κύριος της Τύρου, οι δυνάμεις του βασιλιά της Γαλλίας υπό την ηγεσία του Ιωάννη Α΄ του Γκραγύ, οι Ναΐτες, οι Ιωαννίτες υπό την ηγεσία του Μάθιου οφ Κλερμόντ, η Δημοκρατία της Βενετίας, η Δημοκρατία της Γένοβας και η Πίζα. Η καταστροφή του παλιού πύργου του επισκόπου και του νέου πύργου των Ιωαννιτών ήταν προμήνυμα για την πτώση της Άκρας (26 Απριλίου 1289). Τα Χρονικά είναι ξεκάθαρα εκείνη την εποχή για την οικογένεια των ντε Βιλιιέρ και τις απώλειες των Ιπποτών στους Αγίους Τόπους. Ο θάνατος του Καλαούν έδωσε μια προσωρινή ανάσα στους χριστιανούς αλλά ο γιος και διάδοχος του Αλ-Ασράφ Χαλίλ ορκίστηκε να καταλάβει την Άκρα.[5]
Η απώλεια της Άκρας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι χριστιανικές δυνάμεις που αντιμετώπισαν τους Μαμελούκους στην πολιορκία της Άκρας χωρίστηκαν σε τέσσερα τμήματα. Στο πρώτο ήταν διοικητές ο Ιωάννης Γ΄ του Γκραγύ και ο Όθων του Γκράντσον, στο δεύτερο ο Ερρίκος Β΄ της Κύπρου, στο τρίτο ήταν οι ντε Βιλιιέρ και ο Μέγας Μάγιστρος του Τάγματος του Αγίου Θωμά της Άκρας και στο τέταρτο οι Ναΐτες Ιππότες υπό τον Γκιγιόμ ντε Μποζέ. Τα στρατεύματα του Αλ-Ασράφ Χαλίλ συγκεντρώθηκαν έξω από τα τείχη της Άκρας (5 Απριλίου 1291) και στην συνέχεια ξεκίνησε την επίθεση (12 Απριλίου 1291). Οι πολιορκημένοι προσπάθησαν να αποκρούσουν τους εισβολείς χωρίς επιτυχία, δεν έφεραν αποτέλεσμα ούτε οι ενισχύσεις που έστειλε ο βασιλιάς της Κύπρου (4 Μαίου 1291). Οι Μουσουλμάνοι άνοιξαν μια ρωγμή στην πύλη του Αγίου Αντωνίου αλλά οι Ναίτες και οι Ιωαννίτες υπό τον Μάθιου οφ Κλερμόντ απέκρουσαν με επιτυχία την επίθεση. Οι γυναίκες και τα παιδιά προσπάθησαν να μπουν στην θάλασσα να δραπετεύσουν αλλά η ταραγμένη θάλασσα τους εμπόδισε. Οι εχθροί προχώρησαν αε νέα επίθεση στην πύλη του Αγίου Αντωνίου (18 Μαίου 1291), οι Ναΐτες τον απέκρουσαν προσωρινά αλλά ο Μέγας Μάγιστρος Γκιγιόμ ντε Μποζέ έπεσε στην παγίδα, τραυματίστηκε θανάσιμα και πέθανε αμέσως μετά. Ο Ζαν ντε Βιλιέ τραυματίστηκε και ο ίδιος αλλά κατάφερε να διασωθεί και να δραπετεύσει. Οι Μουσουλμάνοι κατέλαβαν την Άκρα, οι άντρες θανατώθηκαν και τα γυναικόπαιδα πουλήθηκαν δούλοι. Η διάσωση του Ζαν ντε Βιλιέ προκάλεσε σάλο στο Τάγμα, αυτό φαίνεται στην επιστολή στον Πρωκαθύμενο του Σαιντ Ζιλ και μελλοντικό Μέγα Μάγιστρο Γκιγιώμ ντε Βιλαρέ.[6] Ο Ζαν ντε Βιλιέ κατέφυγε στην Λεμεσό, προσπάθησε να αναδιοργανώσει το Τάγμα για να ανακαταλάβει την Άκρα. Το βασικό του καθήκον ήταν να υπερασπιστεί το Βασίλειο της Κύπρου και το Βασίλειο της Αρμενίας που κινδύνευαν επίσης από τους Μουσουλμάνους, σχεδίαζε επίσης να κατακτήσει την Ρόδο που ανήκε τότε στην Βυζαντινή αυτοκρατορία.[3] Πέθανε (30 Οκτωβρίου 1293) και τον διαδέχθηκε ως Μέγας Μάγιστρος ο Εντ ντε Πεν.[3]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 25 Απριλίου 2023.
- ↑ Vann 2006, σ. 604
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Delaville Le Roulx 1904, σσ. 240–243
- ↑ Bronstein 2005, σ. 99
- ↑ Ziyādaẗ 1969, σσ. 735–758
- ↑ Runciman 1954, σσ. 387–426
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Bronstein, Judith (2005). The Hospitallers and the Holy Land: Financing the Latin East, 1187-1274. Boydell Press.
- Claverie, Pierre-Vincent (2020). Frankish Epigraphy. The French of Outremer, Fordham University.
- Delaville Le Roulx, Joseph (1904). Les Hospitaliers en Terre Sainte et à Chypre (1100-1310). E. Leroux, Paris.
- Demurger, Alain (2013). Les Hospitaliers, De Jérusalem à Rhodes 1050-1317. Tallandier, Paris.
- Flavigny, Bertrand Galimard (2006). Histoire de l'ordre de Malte. Perrin, Paris.
- Harot, Eugène (1911). Essai d'armorial des grands maîtres de l'Ordre de Saint-Jean de Jérusalem. Collegio araldico.
- Hitti, Philip Khuri (1937). History of the Arabs. Macmillan, New York.
- Josserand, Philippe (2009). Prier et combattre, Dictionnaire européen des ordres militaires au Moyen Âge. Fayard, Paris.
- Lock, Peter (2006). The Routledge Companion to the Crusades. Routledge.
- Murray, Alan V. (2006). The Crusades—An Encyclopedia. ABC-CLIO.
- Nicholson, Helen J. (2001). The Knights Hospitaller. Boydell & Brewer.
- Riley-Smith, Jonathan (1973). The Feudal Nobility and the Kingdom of Jerusalem, 1174-1277. Macmillan.
- Runciman, Steven (1954). A History of the Crusades, Volume Three: The Kingdom of Acre and the Later Crusades. Cambridge University Press.
- Setton, Kenneth M. (1969). A History of the Crusades. University of Wisconsin Press.
- Tyerman, Christopher (2006). God's War: A New History of the Crusades. Belknap Press.
- Vann, Theresa M. (2006). Order of the Hospital. The Crusades––An Encyclopedia.
- Ziyādaẗ, Muḥammad Muṣṭafā (1969). The Mamluk Sultans to 1293 (PDF). A History of the Crusades (Setton), Volume II.
